Artikel in de lokale krant De Kempenaer

Juni 2018

Hulpverlening doe je met je hart

Door Harrie Wenting

Maandag 4 juni overleed plotseling Ria van de Ven-Gijsbers. Ria was jarenlang het boegbeeld van de stichting weeskinderen in Rwanda. Zij bewees dat hulpverlening niet moeilijk hoeft te zijn, dat kan met geiten, groentezaden en vooral door te luisteren: „hulpverlening is luisteren met je hart”, zei ze daarover.

Eersel - De eerste keer dat ik Ria sprak was ergens in 2007, tot laat op de avond werkte ik aan wat artikelen voor de Kempenaer en ondertussen mailde ik naar Ria. Om half een 's nachts kreeg ik een bericht terug. Ze had het erg druk maar als ik wilde kon ik meteen even langskomen om een praatje te maken over haar werk voor de stichting Weeskinderen in Rwanda. Natuurlijk ging ik erheen. Haar huiskamer was een grote archiefruimte met dossierkasten vol met documentatie over de lopende projecten in Rwanda. Vol vuur vertelde ze over haar werk voor de stichting, hoe ze ertoe was gekomen om daarheen te gaan. "Met Rwanda ben ik 24 uur per dag bezig", vertelde ze. Drie weken per jaar ging ze naar Rwanda om de lopende projecten te bespreken en nieuwe initiatieven van de grond te krijgen. Ria was als een moeder voor de ontelbare weeskinderen na de genocide in Rwanda. In Nederland zamelde ze geld en goederen in voor de projecten in Rwanda.

Haar eerste bezoek aan Rwanda was een sterk staaltje van vastberadenheid en moed. Op 8 maart 1995 vertrekt ze voor het eerst naar Rwanda, alleen. De moordpartijen zijn dan nog niet afgelopen zoals ze enkele dagen met eigen ogen kan zien als ze een auto terugvinden met even verderop de lichamen van de Duitsers waarmee ze samen in het vliegtuig zat.

Ze treft een ontredderd land aan, er is helemaal niets, alleen heel veel weeskinderen die niet weten waar ze zullen slapen en wat ze zullen eten. Een van de eerste dingen waar ze aan werkte was het opzetten van een weeshuis en voedselhulp zodat de weduwen en de wezen konden overleven.
Later richtte de hulpverlening zich op het zelfredzaam maken van de mensen. Er kwamen naaiateliers, timmerwerkplaatsen, mensen kregen geiten zodat ze melk hadden, de bokken werden gebruikt voor het vlees. Er kwam een groentezadenproject zodat mensen hun eigen groenten konden verbouwen, er werd gezorgd voor schoon drinkwater, en scholing werd ontwikkeld. Met de weduwen werden kookboekjes gemaakt waarin te lezen was hoe gezond geleefd en gegeten kon worden.
"Luisteren met haar hart", dat deed ze. Natuurlijk liepen er ook wel projecten minder goed, "maar dat waren de projecten die niet rechtstreeks van de mensen kwamen."

Een paar weken geleden sprak ik Ria nog. Ze had een nieuw boek geschreven met de titel: 'Hulpverlenen is luisteren met je hart'. De opbrengst daarvan komt zoals gewoonlijk geheel ten goede aan de stichting Weeskinderen in Rwanda. We zouden een artikel maken over dat boek en bijna 25 jaar weeskinderen in Rwanda. We zouden een foto maken bij de buurtboerderij van Ria met een geitje, want ze had toch de bijnaam 'Ria van de geitjes'. Het mocht er niet van komen. We spraken over de verdere ontwikkeling van Rwanda. Er is weliswaar veel bereikt; een generatie kinderen groeide op tot verantwoordelijke volwassenen, maar naar westerse maatstaven is er nog ontzettend veel armoede. Hulp blijft hard nodig. Rwanda zal Ria missen met haar doortastende, pragmatische en positieve instelling.