Familienieuws

Eersel, oktober 2005

Velen onder jullie kennen mijn gezinssituatie.
Af en toe voeg ik een persoonlijk briefje bij de nieuwsbrief. Dit keer heb ik héél goed nieuws.

Even ter herinnering:
Op 23 januari 1993 werd onze jongste zoon Michaël 15 jaar. Enkele dagen nadien werd hij opgenomen in het ziekenhuis diagnose: een ongeneeslijke nierziekte.
Michaël was veel ziek, ik was bij hem in het ziekenhuis en ik verzorgde hem thuis.
Ik bad ieder dag; ”God ik kan mijn kind verzorgen, waar ik U dankbaar voor ben, maar laat mij ook kansarme kinderen verzorgen die géén mama meer hebben. Leidt mijn hart en handen om dit te doen”. Ik wilde niet tobben maar vanuit onze moeilijke situatie iets positiefs voor andere kinderen doen.

In september 1994, leerde ik priesters kennen die gevlucht waren voor de moorden in hun land. In maart 1995 bracht ik mijn eerste bezoek in Rwanda en zag de duizenden weeskinderen.
Was dit mijn weg? In Rwanda waren vele kinderen die géén moeder meer hadden! Vol enthousiasme en geweldig gemotiveerd om hen te helpen ben ik begonnen met hulp te zoeken.

Tijdens het ziekbed van Michaël schreef ik vele brieven om hulp te vragen. In het begin vooral voor het weeshuis Noël. Door héél Nederland hebben we acties gedaan op scholen en markten.
In de Libelle stond mijn brief waarop velen onder jullie op reageerden. Spontaan begon men te breien, haken, naaien en kaarten te maken. Michaël werd steeds zieker. De hulp voor Rwanda was geweldig. Intussen had ik, na familiedonor onderzoek, één van mijn nieren beschikbaar gesteld.

Op 18 augustus 1998 's morgens om 8 uur was de niertransplantatie; Ik, Ria, moeder van Michaël gaf haar linkernier aan Michaël. In het begin ging het goed maar na negen dagen kwamen er problemen in de vorm van afstotingsverschijnselen die de artsen in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen langzaam onder controle kregen. Michaël was lange tijd zwaar ziek. Het geven van een nier was voor mij een grote ingreep geweest. Mijn lichaam moest omschakelen van twee naar één nier, een grote verandering die veel energie vroeg. Ik herstelde langzaam. Terwijl Michaël van géén functionerende nieren naar één gezonde nier omschakelde. Een nieuw leven brak voor hem aan waarbij nieuwe wegen en mogelijkheden op zijn pad kwamen.

De enorme drang om de weeskinderen in Rwanda te helpen bleef. In de nieuwsbrieven hebben jullie gelezen wat en hoe wij de weeskinderen, weduwen en allerarmsten hebben kunnen helpen.

"Zeven jaar later."

Het is nu 7 jaar na de niertransplantatie. Michaël heeft nog dagelijks medicijnen en vaste periodieke controle in het ziekenhuis. Zowel Michaël als ik maken het goed. Wij zijn dankbaar.
Drie jaar geleden leerde Michaël zijn vriendin Hanneke kennen en het heugelijke nieuws is dat ze gaan trouwen en wel op 11 november 2005. Om 15.00 uur voor de wet en om 17.00 uur is de kerkelijke inzegening in de Sint Petrus kerk te Bergeijk 't Hof. Zowel het bergeijkse dames- als het eerselse herenkoor (Michaël is hun vaste organist) zijn al maanden aan het oefenen om er een mooie huwelijksmis van te maken. Het is voor ons héél bijzonder dat zij gaan trouwen.

Wie had dit ooit kunnen denken na alles wat er in zijn leven is gebeurd. Wij willen deze vreugde met jullie delen. Van harte nodigen wij u uit om de kerkelijke inzegening bij te wonen.